Intensive Care - Radboud ziekenhuis Nijmegen

31 maart 2003
Deze maandag begon zoals alle andere dagen. Ik stond op het punt om naar het werk te gaan, toen de bel ging. Ik maakte de deur open en zag een politieman staan. In eerste instantie had ik nog niks in de gaten. Ik dacht nog er zal hier in de buurt wel ingebroken zijn en ze komen vragen of wij misschien iets gezien hebben. Maar de politieman vroeg of hij binnen mocht komen. Toen wist ik meteen dat het foute boel was. Ik riep meteen: er is toch niks met Rob aan de hand.... Dat was dus wel het geval. Ik kreeg te horen dat Rob een zwaar ongeluk had gehad, maar dat hij nog leefde. De politieman belde naar de arts van de trauma helikopter, zodat hij me kon vertellen wat er met Rob aan de hand was. Wat hij vertelde is allemaal niet meer tot me door gedrongen....alleen dat Rob met de traumahelikopter naar Nijmegen werd gebracht.

Samen met Rob's ouders, broer en schoonzus zijn we naar Nijmegen gereden. Eenmaal daar aangekomen werden we naar een klein kamertje gebracht, waar we moesten wachten. Uiteindelijk kwam er iemand om te vertellen hoe ernstig het was. Rob had een bloeding bij zijn milt, nieren, longen en lever. Zijn bekken waren op 3 plaatsen gebroken en verschillende ribben waren gebroken. Ze hebben ook een scan gemaakt van zijn hersenen. Daar was alleen een kleine bloeding op te zien, maar dit zou niets zijn waar we ons zorgen over moesten maken. Ik kreeg nog een paar persoonlijke dingen terug van Rob....toen besefte ik pas hoe erg het allemaal was.

Na lang wachten mochten we eindelijk naar Rob toe. Verschrikkelijk! Rob lag aan allerlei apparatuur aangesloten. Zo onwerkelijk, het ene moment stapte Rob nog gezond uit zijn bed uit en het andere moment lag hij in het ziekenhuis met allerlei toeters en bellen en moest hij vechten voor zijn leven.

De bloeddruk van Rob blijkt erg laag te zijn, dus er wordt toch besloten om te gaan opereren, waarbij een netje om de milt wordt bevestigd. De bloeddruk wil nog niet stijgen en dan blijkt dat er ook nog een bloeding achter het bekken zit. Meteen wordt besloten om zijn bekken met pinnen te stabiliseren.

De hele dag blijft Rob stabiel, maar het blijft afwachten hoe hij zich door deze nacht slaat.

1 april 2003
We krijgen te horen dat de toestand in Rob's buik geen levensbedreigende situatie meer is. Daar waren we natuurlijk erg blij mee, maar Rob reageert niet goed op de pijnprikkels, dus er wordt besloten om een drukmeter op Rob's hoofd te plaatsen. Misschien dat dat uitsluitsel geeft waarom Rob niet goed reageert op de pijnprikkels. (Bij een pijnprikkel drukken ze met een metaal voorwerp heel hard op je nagelriem.)

2 april 2003
We hadden gisteren erg veel hoop gekregen, gezien de situatie in Rob's buik stabiel is. Maar we kregen vandaag te horen dat de hersenstam van Rob misschien beschadigd is. Rob heeft ook een zwelling bij zijn hersenstam, dus het is afwachten of het daar aan ligt. Op dit moment kunnen ze ook geen scan maken van Rob's hoofd, omdat hij pinnen in zijn bekken heeft zitten. Rob is heel even zonder slaapmedicatie geweest, maar hij reageerde toen abnormaal. Dat is helaas geen goed teken. Ze hebben nu weer opnieuw slaapmedicatie toegediend. Het ziet er dus niet zo best uit, we blijven maar hopen op een goede afloop.

3 april 2003
De drukmeter is verwijderd van zijn hoofd. De druk in Rob's hoofd is goed. Rob werd tot nu toe via zijn mond beademd, maar morgen wordt er waarschijnlijk een canule in zijn keel aangebracht.

4 april 2003
De beademing is vandaag van Rob's mond naar zijn keel geplaatst. Dit was goed gegaan, alleen heeft Rob vandaag erge hoge koorts. Waarschijnlijk heeft hij longontsteking opgelopen, zodat hij nu antibiotica krijgt toegediend. De orthopeed die Rob heeft geopereerd aan zijn bekken is langs geweest en vond zijn bekken er goed uit zien. De slaapmedicatie is stopgezet, dus nu is het wachten dat Rob wakker wordt.

5 april 2003
Vandaag de dokter gesproken en hij vertelde dat Rob stabiel was, maar dat het er allemaal erg sober uit ziet. Rob is ook nog steeds niet wakker. Dus het is alleen maar wachten, hopen en nog eens hopen. Ik hoop zo op een wonder....

6 april 2003
Rob beweegt met zijn mond, neus en ogen. Hier putten we hoop uit. Hij reageert nog steeds niet op de pijnprikkels. In wat voor nachtmerrie zijn we terecht gekomen...

7 april 2003
Eindelijk een lichtpuntje... Vanmorgen is er een EEG-scan gemaakt van de hersenen en gelukkig heeft hij nog hersenactiviteit. Ik was zo bang dat dit niet was, want dan had het er echt slecht uit gezien. Er waren wel beschadigingen op de scan te zien, maar het kan ook voortkomen uit de zwelling die bij de hersenstam zit. Toch weer een beetje hoop. Ook heeft Rob vandaag met zijn linker- en rechterarm gereageerd op de pijnprikkel.

8 april 2003
Rob lag op de intensive care met allemaal aparte kamertjes. Wel net zo fijn, want dan heb je toch nog een beetje privacy. Alleen er moest iemand opgenomen worden die perse op zo'n kamertje moest ivm een bacterie die degene bij zich had. Aangezien Rob het meeste stabiel is van alle patiënten die op deze intensive care liggen, moet Rob verplaatst worden naar een andere intensive care. Alleen op deze intensive care hingen er alleen gordijnen tussen de patiënten. Er bekroop me geen fijn gevoel en heb dit dan ook meteen gemeld. Gelukkig kon Rob uiteindelijk (na veel gedoe) weer terug naar de intensive care waar hij eerst lag. Daar kenden we de verpleging al en dat is natuurlijk veel fijner.

9 april 2003
De neuroloog is bij Rob geweest en hij wil opnieuw een EEG scan maken. Rob vertoont namelijk een abnormale reactie bij de pijnprikkels. Normaal gesproken is de reactie om van je af te slaan, alleen Rob buigt zijn handen naar binnen. De neuroloog vertelde dat het wel kan veranderen, maar dat het niet lang meer op zich moet laten wachten, omdat het er anders niet goed uit ziet.

10 april 2003
De verpleegkundige heeft Rob vandaag 2x alleen laten ademen. Eerst een kwartier en daarna een half uur. Dus daar zijn we natuurlijk erg blij mee. Vanaf morgen gaan ze ieder uur Rob 10 minuten alleen laten ademen om zo de spieren weer te trainen. Langzaam aan wordt dit uitgebreid. De artsen zijn nog steeds erg somber vanwege de abnormale reacties. Rob deed zijn ogen open bij het wassen, maar de verpleegkundige dacht dat dit een reflex was en geen reactie.

11 april 2003
Een verschrikkelijke dag vandaag! We kregen een gesprek met de neuroloog en die vertelde dat de hersenstam van Rob waarschijnlijk beschadigd is. De kans op verbetering is maar 1 %. Waarschijnlijk is niet de hele hersenstam beschadigd, omdat Rob wel zelf kan ademen en bepaalde gelaatsuitdrukkingen heeft. Rob kan ons wel horen en als we zijn ogen open doen, kan hij ons ook zien. Maar hij kan ons geen reactie geven. Ik weet niet meer wat ik moet doen van verdriet.

12 april 2003
Rob ademt vanaf vandaag zelfstandig, alleen heeft hij nog steeds erg hoge koorts. De inwendige verwondingen in Rob's buik genezen voorspoedig. Daar hoeven we ons geen zorgen over te maken.

13 april 2003
Vanmorgen kneep Rob heel zachtjes in mijn hand. Dat was voor mij een heel belangrijk teken, maar de verpleegkundigen dachten dat het een reflex was en geen reactie. Maar ik blijf hoop houden.....